Esku hartze ildoak
Mugikortasun arrazionalagoa eta jasangarriagoa sustatu nahi da, motorrik gabeko joan-etorrien aukerak barne hartuko dituena, bai eta ordezko erregaiak erabiltzen dituzten garraiobideak ere.
Lehentasunezkoa da emisiorik gabeko garraiorantz joatea (auto elektrikoak, biodiesela...), zero emisio dituen egoera baterako trantsizioa errazteko eta oinez ibiltzea edo bizikletaz ibiltzea bultzatzeko, hiriko ibilbide laburretan aukerarik onena baita.
2011ko HMJPren emaitzetatik abiatuta, haren argiak eta itzalak aztertuta, 4 multzotan bil daitezke egungo egoerara egokitzeko beharreko jarduera ildoak: genero ikuspegiarekin, zero emisioko mugikortasuna, osasuntsuagoa eta seguruagoa.
Oinezkoen mugikortasuna
Oinezkoa hiri ereduaren protagonista gisa berreskuratzea.
Oinezkoentzako estrategia bat eratzea, oinez egiten diren ibilbideetan kalitatea eta segurtasuna emateko espazio publikoari, distantziak, trabak, oztopoak eta abar gaindituz. Hau da, jarduera ildo eta neurri lokalizatuen multzo bat definitu behar du, Plana indarrean dagoen urteetan oinezkoen bide berriak modu ordenatuan egin daitezen, bideetan eta bidegurutze sistemetan artikulatua, abiapuntua eta helmuga egoki lotzeko eta azkartasun, erosotasun eta segurtasun baldintza onargarrietan ibili ahal izateko oinez.
Maila desberdineko eta aplikatzeko metodologia desberdineko esku hartze ildoak diseinatu eta ezarri nahi dira, eta horretarako, esku hartze jakin batzuk egin behar dira oinezkoek hiri osora sartzeko sare jarraitua izan dezaten, oinezkoen ibilbide planifikatuen sarea, honako hauek barne hartuko dituena: espaloi eroso eta atseginak motordun zirkulaziorako galtzada duten kaleetan, oinezkoen kaleak, segurtasunerako eta oinezkoak erraz gurutzatzeko pentsatutako eta diseinatutako gurutzaguneekin.
Helburua da hiritik kentzea oinezkoentzako espazioari erakargarritasuna kentzen dioten elementuak, aurkako inguruneak leunduko dituen hiri eredua sortzeko, segurtasunik ezaren faktoreak kendu eta oinezkoentzako ibilbideei “eragin bektoreak” emateko airearen kalitatean, zarata ezabatzean, kirol eta/edo gizarte jardueran eta abarretan.
Bizikleten mugikortasuna
Garraiobide osasungarri, garbi (BEGik gabe) eta segururako sortutako ibilbideak.
Oinezkoen bideak bultzatzea eta osatzea motorrik gabeko alternatibak sustatuz. Lehentasuna emango zaio bizikleten mugikortasuna bultzatzeari, haien beharrak betez (bizikletak aparkatzeko, alokatzeko, garbitzeko... tokiak) eta haien erabilera lehenetsiz motordun ibilgailuen zirkulazioaren aurrean.
Trafikoaren moderazioa
Ibilgailu motordun pribatuaren erabilera indiskriminatua murriztea.
Trafikoa moteltzea, hirian ibilgailu motorizatu pribatuaren erabilera indiskriminatua murrizteko, bi irizpideren bidez: automobilaren ordezko aukerak eskaintzea eta hura erabiltzeko asmoa kentzea.
Ibilgailua gaizki erabiltzea eragozten duten irizpide murriztaileak hartu behar dira kontuan, bai eta behar diren lekuetan loturak eta aparkalekuak ezartzen dituzten irizpide funtzionalak ere, automobilaren logikatik pentsatutako jardueretara, instalazioetara eta/edo ekipamenduetara berehala iristeak duen erakargarritasuna kontrolatzeko.
Era berean, ingurumen irizpideek aukera ematen dute petrolioaren deribatuak kontsumitzen dituzten edo emisio maila jakin batzuk gainditzen dituzten ibilgailuei sarbidea murrizteko, eta erregai alternatiboak dituzten ibilgailuak aparkatzeari lehentasuna emateko.
Garraio publikoa
Petrolioaren deribatuen ordezko erregaiak erabiltzen dituen garraio publiko batean mugikortasun pribatuaren eskaria bideratzea.
AP-8 autobidea hirigunearen hegoaldean, GI-636 eta N-121-A errepideen sare orokorra iparraldean eta trenbidea erdigunean, horiexek dira Irungo ereduaren konfigurazioa eratzen eta baldintzatzen duten garraio azpiegiturak, ez bakarrik ibilgailuak espazio urbanizatuetara joateko euskarri direlako, baita leku batzuek ingurukoekin dituzten loturak mugatzen edo eteten dituztelako ere.
Espazio urbanizatuen eta garraio azpiegituren sare horren gainean planteatzen dira, zeharrean edo baldintzatuta, gizabanako bakoitzaren garraiobidea aukeratzeko aukerak. Gertatzen dena da oztopo eta baldintzatzaile bakoitza desberdin hautematen dutela gizarte taldeek; adina, egoera fisikoa, eguneroko jardueren eredua, ohiturak, motorizazioa eta etxeko errenta erabakigarriak dira ibilbide bat eta arrazoi jakin batekin oinez joatea hautatzeko orduan.
Nolanahi ere, garraio publikoaren lana da auzoen arteko loturan galdutako katebegi horiek berrosatzea, garraio azpiegitura handiek sortutako iragazkortasunik eza osatuz. Eta, are gehiago, garraio publikoak aurre egin diezaioke autoaren mendekotasunari, ez soilik hiri periferikoarekin eta inguruko udalerriekin lotzeko, baizik eta, intermodalitatearen ikuspegitik begiratuta ere, lantokiak, merkataritza guneak, aisialdirako, paseorako eta/edo jolaserako guneak hurbiltzeko, gaur egun oinezkoak arazo estrukturalengatik iristen ez diren lekuak (ez dago oinezkoentzako bide osorik).